4e week
Blijf op de hoogte en volg Janie
15 Oktober 2018 | Tanzania, Same
Hallo allemaal. Hoe gaat het in Nederland. Het begint hier steeds warmer te worden. Soms flink zweten. Wanneer ik naar t dorp loop moet ik echt zonnebrand op mijn gezicht doen. Tegen de zon kan mijn niet zo'n goede huid nog steeds niet tegen.
Maandag 8 oktober. De vpk van chirurgie nodigde me uit om met haar mee wil werken, primma. Eerst naar het magazijn kijken of ik bij mijn tas kan en om nummers van de ultrasounds op te schrijven. Mijn tas stond er nog, met een beschimmelde banaan. Gelukkig doe ik mijn fruit altijd in een zakje. Daarna de afdeling chirurgie schoon gemaakt. De jongen die een bloedtransfusie had gehad lag er nog. De vpk vertelde dat zij het hb gehalte (stof in rode bloedcellen) ging prikken om te kijken of het hb hoog genoeg is. Bloed prikken dat had ik nog niet gezien. Op de afdeling was een spuit met losse naald erin verpakt. Op de lab buis werd de naam geschreven en het onderzoek dus Hb. De handschoen werd als stuwband als gebruikt en met een watje de huid gedesinfecteerd. Het bloedvat aanprikken lukte niet echt, beetje op en neer steken ja een druppeltje bloed (niet genoeg). Andere tactiek, de vpk maakte de lab buis open en hield het buisje tegen de huid onder de naald. Langzaam werd de naald eruit gehaald, er kwamen druppels bloed. Een beetje drukken ja genoeg bloed in de buis, pole.
Er kwam een meisje van 14 de afdeling op in tranen. Ze werd opgenomen om morgen de blindedarm te laten verwijderen. De vpk nam de tijd voor haar. Ze zocht een velletje papier en ging met een tekening duidelijk maken wat er morgen ging gebeuren. De tranen verdwenen, ze keek opgelucht. Het is fijn om te zien dat er empathie getoond werd.
Later nog 2 opnames voor een operatie van morgen. Bij beiden moest er bloed geprikt worden: hb en de bloedgroep en een hiv test. De vpk riep 1 voor 1 de patiënten op kantoor. Ze werden een beetje bevraagd of ze wisten hoe je hiv kunt krijgen een meneer zij dat hij goed wist hoe het zat hij vertelde dat je hiv kunt krijgen door te niezen. Misschien is dat wat verteld wordt bij de mensen thuis, zodat er minder een taboe is wanneer je wel hiv hebt. De vpk had voor beide patiënten de lab buizen geschreven. Ik zag dat de vpk bij 1 patiënt een buis van de andere patiënt had gepakt. Ik dacht even niks zeggen hopelijk ontdekt ze zelf de fout. De vpk liep met de andere 2 buisje richting de andere patiënt. Toch maar even zeggen dat ik denk dat er een buis omgewisseld is. Oja Janie dat klopt, hoe ga ik dat oplossen. Het buisje werd open gemaakt en werd in de buis met goede naam gegoten.
Later had ik het met de vpk over de Hiv en taboe. Ze vertelde dat het de bedoeling is wanneer iemand een positieve test heeft dat heel de familie dan getest wordt. Heel vaak wordt er geweigerd om mee te werken. Of de patiënt wil absoluut niet dat de familie het weet.
Dinsdag 9 oktober
Vandaag zou ik met de mobile clinic mee gaan naar de terite waar de masai leeft. Ik had gisteren even nummers uitgewisseld met de beste man die mij zou bellen wanneer de mobile clinic zou vertrekken. Ik had mijn mobiel op geluid staan maar niks gehoord hmm, ineens had hij me gevonden op de maternityward. Toch knap en aardig dat hij me had gevonden.
Hup de auto in. Nee we wachten nog op .. geen idee. Nou dan maar weer even de auto uit. Rond 10uur vertrokken we richting de masai.
Het waren veel zandwegen. Op en gegeven moment dwars door een dorpje. De auto is heel wat krassen rijker. We kwamen bij een dispencery (Ruvu). Ben ik er al? Lijkt me niet toch. Nee hier stapten 3 mensen uit, ze hadden vandaag poli. Ze hadden materiaal bij om bloed af te nemen en medicijnen bij. Mij werd verteld dat alles gratis was voor deze patiënten, de overheid betaald.
Er stapte een vpk in de auto en we gingen verder. Even langs een winkeltje, even toeteren. Wat water bestellen of frisdrank. Daarna door, de vpk die we net opgepikt hadden wist ongeveer de weg.
Ze was een hele enthousiaste tomtom. Onderweg kwamen we iemand van de masai tegen hij wees de weg.
Uiteindelijk had de chauffeur zijn auto onder een boom geparkeerd. Er werd een paar keer flink getoeterd. Buiten zag ik veel vee lopen maar geen mens. Gewoon wachten, langzaam kwamen de vrouwen met kinderen aangelopen. Aan de boom werd de weegschaal opgehangen.
Ieder kindje krijgt 1x een papier waar waar de geboortedatum en het gewicht op bijgehouden wordt. De kindjes wegen was soms nog best lastig. Sommigen zagen het niet echt zitten om stil te hangen of moesten heel hard huilen. 1 kindje was denk ik ongeveer 2jaar maar moest de hele tijd huilen. De kindjes die groot genoeg waren mochten zelf aan de haak vastpakken om zo hun gewicht te bepalen. Hij bleef niet hangen dus uiteindelijk werd hij in stoffen hangzak gehangen. Hing het kindje aan de haak flink schoppen en krijsen, brak het tuigje van hem, germ. Sommigen hadden nog nooit een witte gezien. Eerst was het even eng, sommige durfde daarna naar mij te zwaaien of een handje te komen geven. Nadat de vaccinaties gegeven waren gingen we door, ik dacht naar huis. Nee we zijn bij het masai dorp gestopt. Om de huisjes was een natuurlijke afscherming gemaakt. Veel zelf gebouwde hutjes. Ook veel motorbiken dat had ik niet zo verwacht bij deze stam. De masai is meestal gekleed in geruite kleden en hebben vaak een stok of een zwaard bij zich. Sommige leden hebben ronde littekens op het gezicht. Andere hebben veel gaten in het oor soms met versiering. Sommige missen de onderste 2 tanden.
Er werd verteld dat het een speciale dag was er was een ceremonie voor een besnijdenis. We kregen hele zoeten thee, water en fanta. Het woordje nee was er niet bij. Later kwam er een pan met vlees geen idee van wat. Ik zij nee bedankt, blijven aandringen. Ik hoef niet ik eet geen vlees. Ik denk dan kom ik er misschien beleefd mee weg. Kwam er later een pan rijst, dat lust je wel. Hihu nouja hope dat ik er niet ziek van word. Na het eten gingen we weer. Geen ceremonie gezien. Ze vertelde dat het niet normaal was dat ze bij de masai gingen eten. Leuk om dit mee te mogen maken. De autotocht zou lang duren 1,5 uur vindt ik wel meevallen.
De rest van de week heb ik op de maternity ward meegelopen. Ik heb een keizersnee mogen zien. De dokters maakte zich klaar. Er was geen zeep om de handen te wassen. Toen de artsen klaar waren trokken ze steriele handschoenen aan. Die handschoenen raakte nog wat spullen aan dus super steriel was het niet meer. De vrouw werd goed ontsmet. De grote ok deur stond op een kier. Er vloog een mug rond.
De vrouw kreeg een ruggenprik. De arts opende de buik door een bikinisneden.
Toen de baby geboren was nam de verloskundige het over. Het kindje werd even op zijn kop gehouden. Even gewogen, droog gewreven en er kwam gehuild. Er werd een mummiebaby van gemaakt door in 2 kang's te wikkelen, daarna werd de baby buiten de Ok op haar zij gelegd. De moeder had haar kindje nog niet gezien, dat zou pas op de afdeling gebeuren. Ik heb een foto van het kindje gemaakt en aan de moeder laten zien, ze was super blij. De verloskundige ging met de baby naar de afdeling. Ik ben op ok gebleven tot mw terug naar de afdeling kon. Met de brancard terug naar de afdeling, berg af hobbel hobbel. Alle bedden waren vol, een mobiele patiënt ging bij een ander in bed. Zo een leeg bed, bleek het bed niet te kunnen rijden. De bedden stonden zo dicht op elkaar dat je er niet met een brancard bij kan. Dus weer een andere patiënt verhuisd richting het niet verrijdbare bed. Zo uiteindelijk mw geïnstalleerd op een bed. Dat er mensen bij elkaar in bed moeten liggen er wordt niet gemopperd, het is heel normaal voor hier.
Op de afdeling kreeg ze meteen pijnstilling en de bloeddruk werd gemeten. De baby lag onder de warmte lamp.
Hoe houden ze toch al die babys uit elkaar, ze vertelde mij dat er een sticker met de naam van de moeder op de kanga's geplakt wordt.
Een meisje van 18 stond op het punt van bevallen. Voordat het zo ver was had ze al veel energie verspeelt door hard te gillen of te zingen. Ze luisterde niet echt en werd af en toe hard toegesproken. Het hoofdje was al zichtbaar dus ze moest echt goed mee gaan persen. Ze bewoog meer door het bed dan dat ze kracht van onderen zetten. Uiteindelijk een knal op haar bovenbeen om contact met haar te krijgen. Ze bleef veel bewegen. Uiteindelijk iedereen een been vast houden, iemand op haar buik duwen tijdens een wee en de baby werd geboren. Ik heb meegeholpen om de navelstreng door te knippen dat voelt wel raar om te doen. In Nederland is er zoveel familie en empathie. Hier moeten de vrouwen het echt alleen doen. Na de bevalling komt er ook geen familie op de afdeling, heel vreemd voor mij. Familie kan buiten de afdeling op bezoek komen tussen bepaalde tijden, de patiënt moet dus naar buiten. De reden hiervoor is dat de afdeling gewoon veel te vol is, vaak 2 patiënten in bed en dan ook nog bezoek zou echt teveel zijn.
Nadat de vrouwen weer klaar zijn om naar de afdeling te gaan. Ligt er soms nog een baby onder de warmte lamp. Bij de vraag wanneer de baby naar de moeder mag, mag dat gelijk. Janie breng de baby maar na de moeder en zorg dat ze borstvoeding gaan geven. Ik ben er al wel achter dat baby's veel kunnen hebben. Zeker als ze net geboren zijn even op zijn kop hangen of flink op de rug wrijven.
Iedere dag even bij de moeders en babytjes kijken hoe het gaat. Wat wel moeilijk is een vrouw die dinsdag bevallen was van een dood babytje moest bloed bij krijgen. Ze ligt dan tussen alle moeders met baby's, heel confronterend lijkt me.
Zaterdag 14 oktober ben ik overdag met father Filbert op pad geweest. Het zou een leuke rit zij. Maar niet al te lang duren, bij de vraag of ik rond een uur of 16 terug was wist hij niet. Bij de vraag voor het donker, ja dan zijn we zeker terug. We gingen naar de kerk van father Abeddi. Negen kinderen deden hun vormsel vandaag. Toen we uit de auto stapten werden we door de kinderen die het vormsel gingen doen zingend ontvangen. Leuk om te zien dat er bij iedere kerk of gebeurtenis toch net andere gewoontes. Ik maakte een foto tijdens de dienst. Het meisje naast mij vond het zo prachtig dat ze heel de dienst mijn fotograaf is geweest. Tijdens de dienst werd ik ook weer voorgesteld en moest even wat zeggen, dat gaat voor mij nooit wennen.
Na de dienst werd ik door een meisje naar achter gebracht, het eten stond klaar. Nadat we goed gegeten en gedronken hadden even een rondje over het terrein gelopen. De father bracht me naar een vrouw die niet kon lopen. Ze had nooit kunnen lopen benen waren erg dun en vergroeid. Janie jij bent verpleegkundige kun jij niet iets regelen dat ze niet kruipend overal heen moet. Nou ik zal wel willen maar of dat ook lukt.
Daarna nog een paar keer bij verschillende father gestopt. Daar wordt volop eten en drinken aangeboden, pfoe dat past echt niet meer. Het was een mooie route. De father blijven maar wijs maken dat we olifanten gaan zien. Nou veel meer dan de poep of een nep olifant ga ik voorlopig niet zien denk ik. Het begon te schemeren, voor het donker gaan we niet meer redden. Hij hard rijden om op tijd thuis te zijn, hij dacht dat ik bang was in het donker op de weg. Nadat ik zij dat ik niet bang was, o is het goed dat we heel even bij deze father stoppen. Ja hoor primma.
S'avonds ben ik na een bruiloft feest geweest. Het was heel groots. Heel anders dan ik gewend ben. Het was goed te zien dat dit geen arme mensen waren. Op een kaart stond het programma. Toen ik binnen was dacht ik de bruid is een speech aan het houden dat was de presentatrice. Het bruidspaar werd aangekondigd om op de rode loper binnen te komen. Ik dacht daar komt de bruid een vrouw in een prachtige witte jurk en een man strak in het pak. Nee dat was het paar nog niet. Daarna kwam het echtpaar dansend naar binnen. Iedereen had een zakdoekje met tekst van het echtpaar met die zakdoek ging iedereen zwaaien. De presentatrice werd afgewisseld met hele harde muziek voor een paar seconde heel de avond door. Het bruidspaar gaf elkaar een hap van de cake. Op de tafels stond een mini taartje. De rest van de grote taart werd uitgedeeld aan bijv. De moeders. Er werd later een geit naar binnen gereden. Dansende mensen om het karretje. Het vlees was al klaar maar de vacht was terug aangegaan. Dat is traditie volgens Mgimba. Het was een hele ervaring. Rond 1uur was ik thuis. Maar hoe ga ik mijn jurk uit krijgen. Janna ligt al te slapen en zelf kom ik niet bij de rits. Uiteindelijk met een haarspeldjes bij de rits kunnen komen en de jurk uitgekregen haha.
Verder zijn mijn bezigheden af en toe hier en daar op bezoek. Voor de mensen is het een hele eer wanneer je op bezoek komt. Mooi om te zien hoe iedereen zo zijn huisje ingedeeld heeft. Vaak met minimale spullen. Wel electriciteit maar niet altijd stromend water.
Ze vragen vaak hoe het leven in Nederland is. Of hoe ik woon, wanneer ik zeg dat ik het momenteel luxer heb in Tanzania dan thuis geloven ze dat niet. Bedankt voor iedereen die nu in het huisje verder aan het werken is. Tot de volgende keer.
Maandag 8 oktober. De vpk van chirurgie nodigde me uit om met haar mee wil werken, primma. Eerst naar het magazijn kijken of ik bij mijn tas kan en om nummers van de ultrasounds op te schrijven. Mijn tas stond er nog, met een beschimmelde banaan. Gelukkig doe ik mijn fruit altijd in een zakje. Daarna de afdeling chirurgie schoon gemaakt. De jongen die een bloedtransfusie had gehad lag er nog. De vpk vertelde dat zij het hb gehalte (stof in rode bloedcellen) ging prikken om te kijken of het hb hoog genoeg is. Bloed prikken dat had ik nog niet gezien. Op de afdeling was een spuit met losse naald erin verpakt. Op de lab buis werd de naam geschreven en het onderzoek dus Hb. De handschoen werd als stuwband als gebruikt en met een watje de huid gedesinfecteerd. Het bloedvat aanprikken lukte niet echt, beetje op en neer steken ja een druppeltje bloed (niet genoeg). Andere tactiek, de vpk maakte de lab buis open en hield het buisje tegen de huid onder de naald. Langzaam werd de naald eruit gehaald, er kwamen druppels bloed. Een beetje drukken ja genoeg bloed in de buis, pole.
Er kwam een meisje van 14 de afdeling op in tranen. Ze werd opgenomen om morgen de blindedarm te laten verwijderen. De vpk nam de tijd voor haar. Ze zocht een velletje papier en ging met een tekening duidelijk maken wat er morgen ging gebeuren. De tranen verdwenen, ze keek opgelucht. Het is fijn om te zien dat er empathie getoond werd.
Later nog 2 opnames voor een operatie van morgen. Bij beiden moest er bloed geprikt worden: hb en de bloedgroep en een hiv test. De vpk riep 1 voor 1 de patiënten op kantoor. Ze werden een beetje bevraagd of ze wisten hoe je hiv kunt krijgen een meneer zij dat hij goed wist hoe het zat hij vertelde dat je hiv kunt krijgen door te niezen. Misschien is dat wat verteld wordt bij de mensen thuis, zodat er minder een taboe is wanneer je wel hiv hebt. De vpk had voor beide patiënten de lab buizen geschreven. Ik zag dat de vpk bij 1 patiënt een buis van de andere patiënt had gepakt. Ik dacht even niks zeggen hopelijk ontdekt ze zelf de fout. De vpk liep met de andere 2 buisje richting de andere patiënt. Toch maar even zeggen dat ik denk dat er een buis omgewisseld is. Oja Janie dat klopt, hoe ga ik dat oplossen. Het buisje werd open gemaakt en werd in de buis met goede naam gegoten.
Later had ik het met de vpk over de Hiv en taboe. Ze vertelde dat het de bedoeling is wanneer iemand een positieve test heeft dat heel de familie dan getest wordt. Heel vaak wordt er geweigerd om mee te werken. Of de patiënt wil absoluut niet dat de familie het weet.
Dinsdag 9 oktober
Vandaag zou ik met de mobile clinic mee gaan naar de terite waar de masai leeft. Ik had gisteren even nummers uitgewisseld met de beste man die mij zou bellen wanneer de mobile clinic zou vertrekken. Ik had mijn mobiel op geluid staan maar niks gehoord hmm, ineens had hij me gevonden op de maternityward. Toch knap en aardig dat hij me had gevonden.
Hup de auto in. Nee we wachten nog op .. geen idee. Nou dan maar weer even de auto uit. Rond 10uur vertrokken we richting de masai.
Het waren veel zandwegen. Op en gegeven moment dwars door een dorpje. De auto is heel wat krassen rijker. We kwamen bij een dispencery (Ruvu). Ben ik er al? Lijkt me niet toch. Nee hier stapten 3 mensen uit, ze hadden vandaag poli. Ze hadden materiaal bij om bloed af te nemen en medicijnen bij. Mij werd verteld dat alles gratis was voor deze patiënten, de overheid betaald.
Er stapte een vpk in de auto en we gingen verder. Even langs een winkeltje, even toeteren. Wat water bestellen of frisdrank. Daarna door, de vpk die we net opgepikt hadden wist ongeveer de weg.
Ze was een hele enthousiaste tomtom. Onderweg kwamen we iemand van de masai tegen hij wees de weg.
Uiteindelijk had de chauffeur zijn auto onder een boom geparkeerd. Er werd een paar keer flink getoeterd. Buiten zag ik veel vee lopen maar geen mens. Gewoon wachten, langzaam kwamen de vrouwen met kinderen aangelopen. Aan de boom werd de weegschaal opgehangen.
Ieder kindje krijgt 1x een papier waar waar de geboortedatum en het gewicht op bijgehouden wordt. De kindjes wegen was soms nog best lastig. Sommigen zagen het niet echt zitten om stil te hangen of moesten heel hard huilen. 1 kindje was denk ik ongeveer 2jaar maar moest de hele tijd huilen. De kindjes die groot genoeg waren mochten zelf aan de haak vastpakken om zo hun gewicht te bepalen. Hij bleef niet hangen dus uiteindelijk werd hij in stoffen hangzak gehangen. Hing het kindje aan de haak flink schoppen en krijsen, brak het tuigje van hem, germ. Sommigen hadden nog nooit een witte gezien. Eerst was het even eng, sommige durfde daarna naar mij te zwaaien of een handje te komen geven. Nadat de vaccinaties gegeven waren gingen we door, ik dacht naar huis. Nee we zijn bij het masai dorp gestopt. Om de huisjes was een natuurlijke afscherming gemaakt. Veel zelf gebouwde hutjes. Ook veel motorbiken dat had ik niet zo verwacht bij deze stam. De masai is meestal gekleed in geruite kleden en hebben vaak een stok of een zwaard bij zich. Sommige leden hebben ronde littekens op het gezicht. Andere hebben veel gaten in het oor soms met versiering. Sommige missen de onderste 2 tanden.
Er werd verteld dat het een speciale dag was er was een ceremonie voor een besnijdenis. We kregen hele zoeten thee, water en fanta. Het woordje nee was er niet bij. Later kwam er een pan met vlees geen idee van wat. Ik zij nee bedankt, blijven aandringen. Ik hoef niet ik eet geen vlees. Ik denk dan kom ik er misschien beleefd mee weg. Kwam er later een pan rijst, dat lust je wel. Hihu nouja hope dat ik er niet ziek van word. Na het eten gingen we weer. Geen ceremonie gezien. Ze vertelde dat het niet normaal was dat ze bij de masai gingen eten. Leuk om dit mee te mogen maken. De autotocht zou lang duren 1,5 uur vindt ik wel meevallen.
De rest van de week heb ik op de maternity ward meegelopen. Ik heb een keizersnee mogen zien. De dokters maakte zich klaar. Er was geen zeep om de handen te wassen. Toen de artsen klaar waren trokken ze steriele handschoenen aan. Die handschoenen raakte nog wat spullen aan dus super steriel was het niet meer. De vrouw werd goed ontsmet. De grote ok deur stond op een kier. Er vloog een mug rond.
De vrouw kreeg een ruggenprik. De arts opende de buik door een bikinisneden.
Toen de baby geboren was nam de verloskundige het over. Het kindje werd even op zijn kop gehouden. Even gewogen, droog gewreven en er kwam gehuild. Er werd een mummiebaby van gemaakt door in 2 kang's te wikkelen, daarna werd de baby buiten de Ok op haar zij gelegd. De moeder had haar kindje nog niet gezien, dat zou pas op de afdeling gebeuren. Ik heb een foto van het kindje gemaakt en aan de moeder laten zien, ze was super blij. De verloskundige ging met de baby naar de afdeling. Ik ben op ok gebleven tot mw terug naar de afdeling kon. Met de brancard terug naar de afdeling, berg af hobbel hobbel. Alle bedden waren vol, een mobiele patiënt ging bij een ander in bed. Zo een leeg bed, bleek het bed niet te kunnen rijden. De bedden stonden zo dicht op elkaar dat je er niet met een brancard bij kan. Dus weer een andere patiënt verhuisd richting het niet verrijdbare bed. Zo uiteindelijk mw geïnstalleerd op een bed. Dat er mensen bij elkaar in bed moeten liggen er wordt niet gemopperd, het is heel normaal voor hier.
Op de afdeling kreeg ze meteen pijnstilling en de bloeddruk werd gemeten. De baby lag onder de warmte lamp.
Hoe houden ze toch al die babys uit elkaar, ze vertelde mij dat er een sticker met de naam van de moeder op de kanga's geplakt wordt.
Een meisje van 18 stond op het punt van bevallen. Voordat het zo ver was had ze al veel energie verspeelt door hard te gillen of te zingen. Ze luisterde niet echt en werd af en toe hard toegesproken. Het hoofdje was al zichtbaar dus ze moest echt goed mee gaan persen. Ze bewoog meer door het bed dan dat ze kracht van onderen zetten. Uiteindelijk een knal op haar bovenbeen om contact met haar te krijgen. Ze bleef veel bewegen. Uiteindelijk iedereen een been vast houden, iemand op haar buik duwen tijdens een wee en de baby werd geboren. Ik heb meegeholpen om de navelstreng door te knippen dat voelt wel raar om te doen. In Nederland is er zoveel familie en empathie. Hier moeten de vrouwen het echt alleen doen. Na de bevalling komt er ook geen familie op de afdeling, heel vreemd voor mij. Familie kan buiten de afdeling op bezoek komen tussen bepaalde tijden, de patiënt moet dus naar buiten. De reden hiervoor is dat de afdeling gewoon veel te vol is, vaak 2 patiënten in bed en dan ook nog bezoek zou echt teveel zijn.
Nadat de vrouwen weer klaar zijn om naar de afdeling te gaan. Ligt er soms nog een baby onder de warmte lamp. Bij de vraag wanneer de baby naar de moeder mag, mag dat gelijk. Janie breng de baby maar na de moeder en zorg dat ze borstvoeding gaan geven. Ik ben er al wel achter dat baby's veel kunnen hebben. Zeker als ze net geboren zijn even op zijn kop hangen of flink op de rug wrijven.
Iedere dag even bij de moeders en babytjes kijken hoe het gaat. Wat wel moeilijk is een vrouw die dinsdag bevallen was van een dood babytje moest bloed bij krijgen. Ze ligt dan tussen alle moeders met baby's, heel confronterend lijkt me.
Zaterdag 14 oktober ben ik overdag met father Filbert op pad geweest. Het zou een leuke rit zij. Maar niet al te lang duren, bij de vraag of ik rond een uur of 16 terug was wist hij niet. Bij de vraag voor het donker, ja dan zijn we zeker terug. We gingen naar de kerk van father Abeddi. Negen kinderen deden hun vormsel vandaag. Toen we uit de auto stapten werden we door de kinderen die het vormsel gingen doen zingend ontvangen. Leuk om te zien dat er bij iedere kerk of gebeurtenis toch net andere gewoontes. Ik maakte een foto tijdens de dienst. Het meisje naast mij vond het zo prachtig dat ze heel de dienst mijn fotograaf is geweest. Tijdens de dienst werd ik ook weer voorgesteld en moest even wat zeggen, dat gaat voor mij nooit wennen.
Na de dienst werd ik door een meisje naar achter gebracht, het eten stond klaar. Nadat we goed gegeten en gedronken hadden even een rondje over het terrein gelopen. De father bracht me naar een vrouw die niet kon lopen. Ze had nooit kunnen lopen benen waren erg dun en vergroeid. Janie jij bent verpleegkundige kun jij niet iets regelen dat ze niet kruipend overal heen moet. Nou ik zal wel willen maar of dat ook lukt.
Daarna nog een paar keer bij verschillende father gestopt. Daar wordt volop eten en drinken aangeboden, pfoe dat past echt niet meer. Het was een mooie route. De father blijven maar wijs maken dat we olifanten gaan zien. Nou veel meer dan de poep of een nep olifant ga ik voorlopig niet zien denk ik. Het begon te schemeren, voor het donker gaan we niet meer redden. Hij hard rijden om op tijd thuis te zijn, hij dacht dat ik bang was in het donker op de weg. Nadat ik zij dat ik niet bang was, o is het goed dat we heel even bij deze father stoppen. Ja hoor primma.
S'avonds ben ik na een bruiloft feest geweest. Het was heel groots. Heel anders dan ik gewend ben. Het was goed te zien dat dit geen arme mensen waren. Op een kaart stond het programma. Toen ik binnen was dacht ik de bruid is een speech aan het houden dat was de presentatrice. Het bruidspaar werd aangekondigd om op de rode loper binnen te komen. Ik dacht daar komt de bruid een vrouw in een prachtige witte jurk en een man strak in het pak. Nee dat was het paar nog niet. Daarna kwam het echtpaar dansend naar binnen. Iedereen had een zakdoekje met tekst van het echtpaar met die zakdoek ging iedereen zwaaien. De presentatrice werd afgewisseld met hele harde muziek voor een paar seconde heel de avond door. Het bruidspaar gaf elkaar een hap van de cake. Op de tafels stond een mini taartje. De rest van de grote taart werd uitgedeeld aan bijv. De moeders. Er werd later een geit naar binnen gereden. Dansende mensen om het karretje. Het vlees was al klaar maar de vacht was terug aangegaan. Dat is traditie volgens Mgimba. Het was een hele ervaring. Rond 1uur was ik thuis. Maar hoe ga ik mijn jurk uit krijgen. Janna ligt al te slapen en zelf kom ik niet bij de rits. Uiteindelijk met een haarspeldjes bij de rits kunnen komen en de jurk uitgekregen haha.
Verder zijn mijn bezigheden af en toe hier en daar op bezoek. Voor de mensen is het een hele eer wanneer je op bezoek komt. Mooi om te zien hoe iedereen zo zijn huisje ingedeeld heeft. Vaak met minimale spullen. Wel electriciteit maar niet altijd stromend water.
Ze vragen vaak hoe het leven in Nederland is. Of hoe ik woon, wanneer ik zeg dat ik het momenteel luxer heb in Tanzania dan thuis geloven ze dat niet. Bedankt voor iedereen die nu in het huisje verder aan het werken is. Tot de volgende keer.
-
15 Oktober 2018 - 11:13
Marijke De Geus:
Hoi Janie,wat heb je weer een leuk verslag geschreven,jij mag daar van alles doen dat is een hele ervaring
Voor jou en heel leuk voor jou.
Gefeliciteerd voor morgen alvast en ik hoop dat je daar ook een fijne verjaardag krijgt.
Groetjes van tante marijke -
15 Oktober 2018 - 11:24
Marc Leijten:
Hoi Janie, je maakt echt ontzettend veel mee, wat een fantastische levenservaring. Begin je al wat woorden van de taal op te pakken? Of is dat heel moeilijk? Veel succes verder & veel plezier. Groeten ook van Anita -
15 Oktober 2018 - 12:07
Corina:
Hoi Janie,
Wat een verhalen alweer het blijft boeiend om te lezen en wat je iedere week wel niet mee maakt. Week drie heb ik wel gelezen maar niet meer gereageerd het was zo laat voor ik hem las. Wij waren op vakantie toen ik week 3 kreeg en toen kon ik een tijdje niet op de site maar ik ben weer helemaal bij. Naar de Massei lijkt mij we een hele ervaring ik heb daar een paar boeken over gelezen en nu heb jij het in het echt gezien prachtig. Ben je hier al wel eens bij een bevalling geweest in het ziekenhuis want ik denk dat, dat ook wel een groot verschil is. Het zijn weer indrukwekkende ervaringen geweest en kijk dan nu ook alweer uit naar de volgende. Ik ben ook wel heel benieuwd naar morgen of ze iets doen met je verjaardag. Van uit hier in ieder geval van harte gefeliciteerd en maak er iets mooie van.
Liefs De Emmentjes -
15 Oktober 2018 - 12:26
Sabine :
Hoi Janie
Wat heb je toch weer leuke dingen meegemaakt
Ben heel benieuwd wat ze morgen met je verjaardag gaan doen daar, alvast gefelicteerd!
Groetjes Sabine -
15 Oktober 2018 - 12:45
Ineke:
Hoi Janie,
Wat is het heerlijk om je verslagen te lezen! Iedere week weer nieuwe avonturen! Week 4 nu en al zoveel te vertellen, geweldig! En wat gaat de tijd snel. Geniet er nog maar van, voor je het weet zit die mooie tijd daar er al weer op. Aan de andere kant zal dit avontuur je altijd bijblijven, zo veel gezien en meegemaakt, mooie herinneringen om goed te bewaren!
Geniet er van meisje, heb een bijzondere en leuke verjaardag morgen en heel graag tot horens, tot het volgende verslag!
Groetjes, Ineke -
15 Oktober 2018 - 13:45
Carina:
Hoi Janie, wat een mooi verslag weer van je en wat een geweldige ervaring om mee te maken.
Het ga je goed en tot het volgende verslag maar weer.
Groetjes uit Holland. -
15 Oktober 2018 - 13:45
Mamsa:
hey janie,
wat een belevenissen weer afgelopen week.
dat je je jurk niet zelf los kan maken was voor mij nieuw hihi. goede oplossing voor gevonden.
hier wordt regelmatig gevraagd "mis je haar niet erg", t klinkt mss raar maar nee dankzij de wiffi en bellen via de app.
je woont op een heel fijn betrouwbaar bewaakt terrein, ze zijn allemaal ook heel goed voor je.
je komt geen eten te kort hihi.
je straalt op iedere foto en verteld zo enthousiast als je belt, schrijft zo leuk en trouw iedere week je verslag hier .
een hele fijne warme verjaardag alvast ook van mia dikke kus en knuffels van papa, mamsa, bas en iris.
-
15 Oktober 2018 - 15:38
Sjef En Annelies:
Hoi Janie
Heerlijk om jouw verhalen te lezen.
En ook heel herkenbaar.
Geniet ervan
Groet van ons -
15 Oktober 2018 - 18:58
Johanna:
Hoi Janie,
Weer bedankt voor je mooie verhaal, ik kijk er elke week naar uit!
Je maakt het wel mee daar zeg, wat een ervaring. Sommige dingen
zijn niet voor te stellen dat die daar zo gaan, mooi hoe jij er mee om
gaat en zaken aanpakt! Knap hoor.
En morgen jarig, misschien kun je het nog een beetje vieren?
Ik zeg Pongezi Janie!
Groetjes,Johanna -
15 Oktober 2018 - 20:28
Ilona Timmermans- Van Kuijk:
Hey Janie,
Wat een mooie bijzondere verhalen! Je maakt zoveel mooie dingen daar mee en je bent van alle markten thuis zie ik. Zo'n wereld van verschil vergeleken met hier. Je mag trots zijn op jezelf dat jij deze mooie bijzondere momenten en ervaringen mag meemaken. Deze herinneringen pakken ze je niet meer af. Wat een mooi vak heb je, wat je met veel passie, liefde en zorg uitvoert! Fijn dat je zo warm ontvangen wordt daar en je zo makkelijk aan kunt passen in hun cultuur. Petje af hoor, het werk dat je daar doet nu, heb veel respect voor je en heb bewondering voor wat jij daar doet nu. Geniet vooral daar en heel veel plezier nog!
Ook alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag, een hele fijne dag vandaag. -
15 Oktober 2018 - 21:00
Ilona Timmermans- Van Kuijk:
Zo leuk dat ik van jullie mam je mooie gebeurtenissen en foto's van jouw mag ontvangen die jij daar meemaakt.
Owja, je bijzondere verhalen lezen best makkelijk voor mij, handig dat ik zelf ook dyslexctie heb. Eindelijk iemand die de taal ook begrijpt. -
15 Oktober 2018 - 21:03
Ilona Timmermans- Van Kuijk:
Volgens mij gaat er wat mis met mijn reacties plaatsen, omdat de helft verdwijnt. Sorry -
15 Oktober 2018 - 21:07
Ilona Timmermans- Van Kuijk:
Nu weer dus..Sorry. Maar zo leuk dat je jouw bijzondere gebeurtenissen met ons deelt! Een hele fijne tijd daarzo nog. Toi toi. Groetjes ilona Stijn Milan -
16 Oktober 2018 - 07:22
Elisa:
Hoi Janie,
PROFICIAT MET JOUW VERJAARDAG!!!!!!! Maak er een leuke dag van.
Groetjes van jouw collega's orthopedie -
16 Oktober 2018 - 12:46
Marga:
Hey Janie.
!! HONGERA!!. Ik hoop dat je een fijne verjaardag hebt in Same en dat je geniet van lekker eten.
Leuk dat je in Njiro bent geweest bij Fr. Abedi. Dat is een van de plekken die ik maar niet kon vergeten, omdat het daar zo onmogelijk droog is. Vreselijk! Maar nu komt er gelukkig binnenkort een waterproject daar. Ik vind je verhalen prachtig om te lezen. Ik geniet er echt van. Thanks! Speel je nog vaak 'the game'?
Veel groetjes uit een nog steeds heerlijk warm en zonnig Tilburg. -
17 Oktober 2018 - 07:33
Marja:
Hey meis! Beetje late reactie deze keer, maar je weet hoe dat komt! We hebben ook al lekker veel ge-appt afgelopen week. Nou, als ik jouw verslag lees ben ik nog maar eens extra blij met de ziekenhuizen in Nederland! Het is maar net wat je gewend bent, waarschijnlijk zijn de mensen daar allang blij met wat er is. Zal wel eens anders zijn geweest! Je bent daar wel echt een beroemdheid, haha! De mooie, lieve zuster uit Nederland! Ze kan (bijna...) alles regelen, denken ze. Moeten we een rolstoel sturen voor die arme mevrouw? Roep maar, dan gaan we zien of we het kunnen regelen :-) . De foto's maken ook weer e.e.a. duidelijk, mooi daar zeg! Nog even over de afgelopen dagen: wat heb jij leuke, lieve collega's! Ik heb een enorme zak snoep voor ze gekocht met een kaartje erbij. De vpk die ze in ontvangst nam is een collega uit Waalwijk, wat ouder, donker halflang haar, slank. Haar naam vergeten te vragen. En Jac had al vroeg geroepen dat ze moesten appen, want Janie is jarig! Haha. Nu zijn we lekker thuis en rommelt ie rond. Ik kijk uit naar je volgende verhaal an Jac gaat ze ook allemaal lezen zegt ie: heeft nu tijd zat, pfffft! Dikke knuffel! -
17 Oktober 2018 - 11:47
Greet Tijman:
Hallo Janie,
Bijzondere verhalen, leuk geschreven, zo zijn we er allemaal toch een héél klein beetje bij. Uit een andere mail begreep ik dat je gisteren jarig was (of zit ik er naast?). Ik feliciteer je, bij deze, toch maar.
Geniet nog van je verdere avonturen en fijn dat het werk aan jullie huis door gaat. Hopelijk schrik
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
